یک قدم تا محرم، یک قدم تا عاشقی

محرم داره شروع میشه. چیزی نمونده که قافله عشق به زمین کرب و بلا برسه. چیزی نمونده که  خاندان قدسی عشق رو به صلیب بکشن. چیزی نمونده که باز مثل هر سال عاشقی های من به اوج برسه و باز روزهای پر از حسین ع  بر صحرای دلم خیمه بزنن و این عطش رو سیراب کنن.
امسال می خوام حسین ع رو یه جور دیگه صدا کنم. یه جور دیگه برم پا بوس محرمش. جای قدم های حسین ع سالهاست نشسته بر دلم. جای پای حسین ع شده مقام ابراهیم کعبه دلم که هر روز طوافش میکنم و گردش می گردم.
یه سوال برام معما شده. اون هایی که حسین ع رو ندارن، چی دارن؟ چی هست تو این دنیا که بتونه جای حسین ع رو بگیره. جای عاشورای حسین ع، جا عشق حسین ع، جای حس پر از عطشی که حسین ع به جان خسته میده؟
عباس جان، آقایم، رفیق مهربانم. به خاطر اربعین قبل، به خاطر غرغرها، به خاطر جسارتم شرمنده ام. آقا جانم شرمنده ام که یادم رفته بود حاجتم خود شما بودی، یادم رفته بود همین که رو به ضریح مطهرتون زیارت عاشورا بخونم یعنی حاجتم روا شده. الان که پر شدم از ترس و اضطراب که مبادا امسال اربعین پابوسی شما قسمتم نشه می فهمم حاجت خود شما بودین. من کنار حاجتم نشسته بودم و خودم نمی دونستم.
"یا کاشف الکرب عن وجه الحسین اکشف کربی بحق اخیک الحسین (ع) "
التماس دعا


پ ن: محمد جان هر جا هستی ان شاالله که سلامت باشی. دعام کن داداش.

آرامشی که برای او میجنگیم

حسبنا الله و نعم الوکیل

آخر چه کرده ام که سنگی زدی به سبوی خیال من